Het draven met paarden is al eeuwenoud, niet alleen in Europa, maar ook in Noord-Amerika. Hier werd deze sport al vroeg door de uit Engeland afkomstige kolonisten beoefend. In Nederland stonden de jaarmarkten aan de wieg van deze unieke sport en het waren dan ook deze markten die de wedstrijden in het harddraven gestimuleerd hebben. De plaatselijke bestuurders vonden het een uitstekende vorm van marketing om zo meer mensen en dus meer omzet naar de markt te halen. Later namen de herbergiers de organisatie meestal voor hun rekening. Zij schreven wedstrijden uit waarbij de paarden telkens twee aan twee tegen elkaar draafden over een recht stuk weg van ongeveer 300 meter.
Een kleine geschiedenis
Dit was het begin van de kortebaandraverijen, zoals we die nog steeds kennen. Tijdens de wedstrijden werd er gestreden om prijs en premie, waarbij de prijzen meestal bestonden uit fraaie, vaak met zilver bewerkte, gebruiksvoorwerpen, zoals tabakspotten en theeserviezen. Voor de belangrijke draverijen was de prijs een zilveren zweep. In 1554, zo vermelden oude bronnen, werd op de beroemde jaarmarkt van Valkenburg al gestreden om een zilveren zweep. Zo oud is de sport dus al. Later werd er soms een gouden zweep als prijs uitgereikt. Hierbij liet het Oranjehuis zich niet onbetuigd. Bekend is dat er in 1777 al zo’n zweep is uitgereikt op een draverij in Leeuwarden.
Natuurlijke drafactie
De Hollandse Harddraver stond in de 16e, 17e en de 18e eeuw bekend als dé harddraver van Europa. Hij stond bekend om zijn hele natuurlijke drafactie en was daarom zeer gewild in vele Europese landen.
Vroeger hield iedere plaats van enige betekenis eenmaal per jaar een kortebaandraverij. Het waren vooral de welgestelde landbouwers, kooplieden en fabrikanten, die het zich konden veroorloven een harddraver te houden. Omdat zadels nog niet bestonden werden de paarden onder een deken gereden.
Van boerenpaard naar harddraver
Ook stijgbeugels bestonden nog niet. In tegenstelling tot het hier en nu werden de kortebaandravers nog niet speciaal op snelheid gefokt. Bij toeval werd ontdekt dat een paard talent had voor het draven. Bij het naar de markt rijden bleek bijvoorbeeld dat men een paard had, dat harder reed dan de andere paarden. Was dat het geval dan werd wel eens het besluit genomen om aan een plaatselijke draverij deel te nemen. Wanneer dit een succes was, gingen veel paarden vaker of zelfs “fulltime” aan draverijen deelnemen. Zo veranderde een boerenpaard in een harddraver.
Aangespannen draverij
Tot de tweede helft van 19e eeuw zaten de rijders nog op het paard. Zo'n koers “onder de man” wordt een bereden draverij of monté-draverij genoemd. In Frankrijk zijn de bereden draverijen nog zeer populair en ook in de rest van Europa wint deze tak van harddraven de laatste jaren opnieuw aan belangstelling.
